محمد امین شریفی:
در روزهای اخیر، نموداری در فضای مجازی منتشر شد که ارزش تاملی هر چند اندک را دارد.
در این نمودار که درصد مشارکت مردمی را در آخرین انتخابات ریاست جمهوری کشورهای مختلف جهان نشان میدهد، نکات و لطائف جالب و در خور تاملی وجود دارد، مثلا اینکه:
_ بالاترین میزان مشارکت در جهان، ۸۸٪ است، چیزی نزدیک به انتخابات سال ۸۸ ایران (۸۵٪)
_ و پایین ترین حد مشارکت در بین کشورهای نامبرده شده ۵٠٪ است، یعنی خیلی بیشتر از میزان مشارکت ملت ما در آخرین انتخابات ریاست جمهوری.
حال باید پرسید، کدامین عوامل و علل توانست ظرف ۱۲ سال کشور را از بالاترین رکوردهای مشارکت انتخابات، به پایین ترین حد آن تنزل دهد؟
یعنی از همان انتخاباتی که بعضی از مسئولین سرشناس، بخاطر لجاجت (بخوانیم حماقت) و برخی بخاطر ماموریت (بخوانیم خیانت آگاهانه)، طعم شیرینش را به کام ملت تلخ کرده و انرژی نامنتهایش را با هیاهو زایل نمودند. و از آن انرژی متراکم ملی که میتوانست زمینه ساز فتح قلل بزرگ پیشرفتهای شگرف و بهروزیهای ملت شود، زمینه ای درست کردند تا در نهایت کشور به دست افراد بیکفایت و نالایقی همچون روحانی (هاشمی دوم) بیفتد و در هشت سال با تاییدات مکرر قریب به اتفاق مسئولین و حضرات چپ و راست و….، کشور را به قهقرا بکشاند و ویرانه ای مین گذاری شده آنهم با انبوهی از خرابیها، تعهدات دراز مدت، امتیازها به اجانب، ناکارآمدیها و تخلیه همه ظرفیتها، خزانه های خالی، بدهیهای نجومی و… به ارث بگذارند و ملت را در این شرایط سخت به حال خود رها کرده و به فرزندانشان در ینگه دنیا بپیوندند، همان وزرا و مدیرانی که حتی بعضا تابعیت دوگانه کشورهای متخاصم هم داشتند و اکثرا فرزندانشان در آن کشورها زندگی میکردند.
و حاصل این مدیریتهای فاسد و فشل، نظارتهای جانبدارانه، تایید صلاحیت افراد ناتوان و رد صلاحیت اشخاص کاربلد، محبوب، صالح و گره گشا، و….، انتخاباتی شد که حدود ۴۷٪ مشارکت کننده داشت که به کسر آرای باطله (که اکثریت آنها هم بنام افراد رد صلاحیت شده بود)، آن میزان، به حدود 42 % رسید.
بدیهی است که این شرایط،
نتیجه اش این خواهد شد که در آخرین انتخابات (۱۴٠٠)، میزان مشارکت ملت ایران، از پایین ترین حد این مجموعه کشورهای مذکور، کمتر است و اساسا در جمع آنها ( ۵٠٪ تا ۸۸٪) حضور ندارد.
و عجیب اینکه کسی هم از دولتیان یا تایید کنندگان، یا حامیان و رسانه های آنان، نه تنها محاکمه نشده و پاسخگو نیستند، که بعضا طلبکار ملت هم میباشند.
☆ حال باید پرسید:
با چنین سوابق مدیریتی، نظارتی، و گزینشی مسئولان و باصطلاح نخبگان سیاسی و اجرایی کشور، از یکسو و تعلل و بی عملی ق ق از سوی دیگر، آیا کسی میتواند وضعیتی بهتر از وضع موجود را برای جامعه تصور کند؟
و اگر فرضاً چنین تصوری هم بکنند، آیا این تصور، قرین واقع بینی و حقیقت میباشد یا بیشتر به خیالپردازی شبیه خواهد بود؟
